පීටර් හවස පහ වෙනකොට වැව අද්දර තිබුන ලී බංකුවට ඇවිත් වාඩි වුණා. ඒ වෙනකොට වෙලාව හවස පහ පහුවෙමින් තිබුන නිසා හරිම ලස්සනට ඉර බැහැ...
ඒක මහ අන්ධකාර, ඒ වගේම ගෝරනාඩු කර කර වැහි වැටිච්ච මහ මූසල රාත්තිරියක්. හුළඟ හැමුවෙ තමන් කුණාටුවක් කියලා හිතාගෙන.ඒත් ඒ හැමදේම තිබ්බෙ තව දේකට...
මේ කතාව කියවෙන ගම හරි ලස්සනයි.
එහේ උදේ ඉර එළියට දිළිසෙන කුඹුරු යායවලුයි හෙමින් ගලාගෙන යන කළු ගඟයි එක්ක මැව්වෙ හරි සුරංගනා ලෝකමය feeling එකක්....
බොරැල්ලේ තියෙන ගෑනු ළමයින්ගේ හොස්ටල් එක එච්චර ලොකු, ෆැන්සි තැනක් නෙවෙයි. ඒත් ඒ හොස්ටල් එකට තිබ්බා මහ ලොකු ඉතිහාසයක්. හොස්ටල් එක තිබ්බේ රතු පාට ...
මේක අද ඊයෙ වෙච්ච කතාවක් නෙවෙයි.
හෙට වෙන්න තියෙන කතාවක්. හෙට වෙන්න තියෙන නිසා මේක මේ විදියටම වෙයිද එහෙම නැත්තම් වෙනස් විදියකට වෙයිද කියලා කියන්න...
රුවන් කවදාවත් මහේෂා ගැන වැඩිය කතා කළේ නැහැ.
අවුරුදු හතක් තිස්සේ තමන්ගේ වයිෆ් වුණු හිරුණිටවත් එයා කිව්වේ නැහැ. "පරණ යාළුවෙක්" කියලා සරලව කිව්වා මිසක්කා වැඩිපුර කිසි දෙයක් කිව්වෙ...
හැම බදාදාම, කෙල්ලෙක් අතුරුදහන් වෙනවා.
මේ අතුරුදහන් වෙන කෙල්ලන්ගෙ විශේෂයක් තිබුණා. ඒ හැමෝම හරිම කණට ඇහෙන්නෙ නැති කටහඬක් තියෙන, එයා ගෙදර එනකම් කිසිම කෙනෙක් බලාගෙන ඉන්නෙ...
හැන්දෑ වෙද්දි මේ කතාව දිග ඇරෙන ගම “හ්ම්” සද්දයක්වත් එලියට එන්නෙ නැතිවෙන්න ගෙවල් අස්සට වෙලා දොරවල් වහගන්නවා. මේ හැන්දෑ වෙලාවෙන් පස්සේ ගමේ පිරිමි නෙවෙයි...
ඒ 1987 අවුරුද්ද.
උතුරේ ටිකෙන් ටික ඇඳිරි නීතිය ඉවර වෙලා, වැහිලා තිබ්බ දුම්රියපොළවල් ආයෙත් අරින්න පටන් අරන් තිබුණා. මාතර පැත්තේ අවුරුදු 35ක් වගේ වෙච්ච අනුර...
මං අනුපමා. අනුපමා පද්මජා ගුණවීර.
නුගේගොඩ,ගෙවල්වල උස යකඩ ගේට්ටු තිබ්බ, හුළඟෙ cinnamon tea සුවඳත් එක්ක සල්ලි සුවඳත් මුසුවෙලා තිබ්බ පාරක ගේකට, මම තනියම පදිංචියට ආවා....
