Tag: පිණි මුතු පලසක්
ගොඩනැගිල්ලේ පිටුපස තිබූ කුඩා කාර්යාලයක, විදුර වීරබද්ධන සිටගෙන උන්නේ, දෑත් පිටුපසට කරගෙන මහා කල්පනාවක ගිලීය. දුරකථනය තිබුනේ ඔහුගේ කනට තද වීය. ඔහුගේ මුහුණේ නොසන්සුන් පෙනුමක් තිබුණත්, ඒ යටින් සූක්ෂම සැලැස්මක් ක්‍රියාත්මක වන බව පැහැදිලි ව පෙනෙන්නා වූ සලකුණු වඩා හොඳින් බැලූ කල දකින්නට ලැබුණේය.
දොර විවෘත උනේ දොරට තට්ටු නොකරමය....
“ළමයගෙ අම්මා කියලා කෙනෙක් ඇවිල්ලා කියනවලු පැමිණිල්ල අයින්කරගන්න ඕන කියලා” දිලානි විසින් තමන් වෙත දමා ගැසුවේ එසේ මෙසේ බෝම්බයක් නොවන බව තේරුනද මේ කතාවට කිව යුත්තේ කුමක්ද කියන එක ගැන පැහැදිලි අදහසක් අරුණටවත් දෙව්නිටවත් තිබුණේ නැත.
“ඒ දරුවට අම්මා කෙනෙක් නෑ කියල නේද කිව්වේ?” කියා දෙව්නි ඇසුවේ තමන්ට ලැබුණ විස්තරවල...
විදුර වීරබද්ධන උන්නේ සමුධ්‍යාවත් ප්‍රභාත්වත් මරණ තරම් තරහකය. ලක්ෂිත උන්නේත් ඒ තරම්ම කේන්තියකය. ඒ කේන්තිය දෙගුණ තෙගුණ වුණේ සමුධ්‍යා අයියා එක්ක හාද වී ඇති බව එළියේ සිට ඇතුලට තමා සොයා ආ පණිවිඩයක රැඳවී තිබුණ එකය.
“ඕකි එහෙනම් මට ගණන් ඔච්චර ඉස්සුවෙ අරූට රෙද්ද උස්සන්න නේද?” කියා හිතමින් ලක්ෂිත බිත්තියට වැරෙන්...
පරමාකන්ද ගමේ පන්සල් භූමියට ඉහලින් පිහිටා ඇති ගල මුදුනට නැගි ඕනම අයෙකුට මුලු පරමාකන්ද ගමම බලන්නට හැකිය. සමුධ්‍යාත් අරුණත් උන්නේ ගල මුදුනේ හිඳගෙන ඈත ඉර බැස යන දසුන දෙස බලාගෙනය. සමුධ්‍යාගේ අත තිබුනේ අරුණගේ අතේ පැටලී අලුත් කතාවක් අරඹන්නට බලාපොරොත්තුවෙන්‍ ය.
“ඔයා ආයෙ කවද්ද කොළඹ යන්නේ?” කියා සමුධ්‍යා අහද්දී අරුණ...
“ඔයාව පන්සලේදි හම්බුවෙයි කියල මම කීයටවත් හිතුවෙ නෑ” කියා සමුධ්‍යා කියද්දිත් අරුණ උන්නේ හිසට ඉහළින් සෙළවෙන බෝ පතක් වෙත නෙත් යොමාගෙනය. සමුධ්‍යා උන්නේ අඩි කිහිපයක් නුදුරින් උනත් පන්සල පුරා විහිදී තිබුන හඳුන්කූරු සුවඳට මුසුවුණ සමුධ්‍යා වෙතින් ඇදී ආ සුමුදු සුවඳක් තිබුනේ අරුණගේ නාසය ඔස්සේ දුව ගොස් හදවත පතුලේ තැවරෙමිනි.
“මං...
“මගෙන් කාලා මටම කෙළවපු උඹ මගේ ළමේක් කියලා කියන්න පුලුවන්ද යකෝ?” කියාගෙන තාත්තා කඩාගෙන පනිද්දි ප්‍රභාත් තරුණ කාලයේ මෙන් මුහුණ සඟවා ගත්තේ නැත. තාත්තා පිය පදවිය පැත්තෙන් තමන්ගෙන් ගරු බුහුමන් ලැබිය යුත්තෙකු බව දන්නවා නමුත් තමන්ගේ තාත්තා වනාහී එයාකාර තාත්තෙක්ද කියන පැනය ජිවීතයේ පළමු වතාවට ප්‍රභාත්ගේ හිත අසන්නට පටන්...
අනෝමාත් සද්ධානන්ද ඉස්කෝලේ හාමිනේත් ඉස්කෝලේ මහතාත්, ගුණවතීත් සත්සරාත් උන්නේ සද්ධානන්ද ඉස්කෝලේ මහතාගෙ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ අසුන් ගෙනය. සමුධ්‍යාගෙනුත් අරුණගෙනුත් අහන්නට ලැබුණ මෙතෙක් කිසිවෙකු විසින් නොදැන උන්නා වුන් ඒ කතාව සද්ධානන්ද ජෝඩුව වගේම අනෝමාව සහ ගුණවතීවත් තිගස්සන්නට හේතු වුණ බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ. සියල්ලන්ම ගිල දමන්නට හේතු වුන නිහැඬියාව උපන්නේ...
තාත්තා විසින් ගුණවතී ගේ ගෙදරට ගිනි තබා ඇතැයි යන කාරණාව වගේම, තාත්තාත් මල්ලිත් නැති ගෙදර අම්මා තනියෙන් හැම දුකක් කරදරයක්ම විඳ දරාගන්නවාය කියන කාරණාව මාස ගණනාවකට පසුව අරුණව ගෙදර බලා පිටත් කර එවන්නට හේතු වුණ බව ඇත්තකි. ඒ ගමනේදි සමුධ්‍යාව හමුවන බවත්, ඒ වනාහී නොකියූ කතන්දර බොහොමයක් කියන්නට හේතු...
ගුණවතීගේත් සත්සරාගේත් පුංචි පොල් අතු පැලට ගිනි තිබ්බේ විදුර වීරබද්ධන බව තේරුම්ගන්න එක ගමේ කිසිම කෙනෙක්ට අපහසු උනේ නැත. මිනිස්සු පුදුම උනේ ලක්ෂිතව සිර භාරයට ගත්තයින් පසුව මෙහෙම දෙයක් කරන්නට විදුර වීරබද්ධන මෙච්චර ප්‍රමාද වීම ගැනය. කොහේවත් නොතිබ්බ ගින්නක් එකපාර පත්තු වී මුලු පැලම මහා ගින්නකින් වෙලා ගනිද්දි විදුර...
සමුධ්‍යාව නිවසට ඇරලවා ගෙදර එද්දිත් අරුණ උන්නේ හිත අස්සේ මහා සිතුවිලි වැස්සක හිරවීගෙනය. එක පැත්තකින් සමුධ්‍යාත් අනෙක් පැත්තෙන් සහෝදරයත් ය. තමන් මෙයාකාරයට සමුධ්‍යාට සමීප වීම පවා මල්ලීට කරන ලද වරදක් බව සිහිවෙන වාරයක් පාසා අරුණ අත මිට මොළවා වාහනයේ ස්ටියරින් වීල් එකට පහර දුන්නේය.
“මං කොච්චර මල්ලිගෙ පැත්ත ගන්න හැදුවත්...
